Επίτοιχο
2000
Οπτικοακουστικά Μέσα
Βιντεοεγκατάσταση
Μονοκάναλη βιντεοεγκατάσταση: ήχος, έγχρωμη βιντεοπροβολή και βάση, DVD player και DVD διάρκειας 7’32’’ σε επανάληψη, φωτιστικός φορέας strobe και χειριστήριο πάνω σε μεταλλική βάση δαπέδου, 2 ηχεία, ενισχυτής και ρυθμιστής ήχου.
Έκδοση: 4/6 και 1 δοκίμιο του καλλιτέχνη
Αγορά 2001 με συγχρηματοδότηση του ΕΜΣΤ και του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου
Aρ. Εισ. 106/01
Γκάρυ Χιλλ (Gary Hill)
Επίτοιχο [Wall Piece], 2000
Είμαι υπερηχητικός και εξωγήινος. Έχω την αίσθηση πως είμαι σώμα αεροσκάφους χωρίς πτερύγια. Περπατάω; Ονειρεύομαι; Κάθομαι σε καρέκλα; Σκοτώνω; Tρώω;
Mήπως δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά ή τα κάνω όλα ταυτόχρονα;
Πού είμαι; Μπορεί να χαρακτηριστεί ιερό μόνο από το φόβο του εντελώς άλλου.
Κομμάτια επιστρέφουν, όχι εντελώς όμοια με πριν αλλά η σύνδεση είναι βέβαιη. Μερικοί διακόπτες γύρισαν – αυτό ήταν. Η τροφοδότρια γεννήτρια εδώ πλάι θα κλείσει. Συμβαίνει ακριβώς μπροστά στα χέρια μου. Συντίθεμαι. Η σκέψη –αυτό το δέντρο που δε λέει να με αφήσει φέρνει στο νου την τρομακτική πιθανότητα– μόνο οι λέξεις χωρίζουν τα πράγματα. Αισθάνομαι ότι η πραγματικότητα μ’ εγκαταλείπει, αφήνω ό,τι απόμεινε. Φεύγω. Παρακολουθώ τον εαυτό μου να φεύγει. Όλα αλλάζουν ταχύτητα – επιστρέφουν στον εαυτό τους. Το αποτέλεσμα μαγνητίζει… Η στιγμή υπεκφεύγει. Η αναμονή περιμένει ό,τι απόμεινε. Κάνει ακριβώς ό,τι λέει. Καμιά ερώτηση. Όχι ερωτήσεις. Κατάσταση στάσιμη. Τα πράγματα έχουν βγει. Αν φύγω, όλα θα μ’ έχουν ήδη ακολουθήσει. Το ξέρω. Το ξέρει. Δεν υπάρχει τίποτα να αφήσω – τίποτα. Διαφορά υπάρχει μόνο στους ήχους– ένας τοίχος ήχων. Μπορώ να τον διαπεράσω; Mπορώ; Πού βρίσκεται αυτό τώρα; Πού κατοικεί; Με τι τρέφεται; Γιατί τρεμοσβήνει; Τίποτα δεν προσεγγίζει την ταχύτητά του. Σαν κάτι που έρχεται απ’ έξω. Από πολύ μακριά. Δεν το σκέφθηκα έτσι. Δεν είμαι εγώ αυτός. Δεν είμαι μετρήσιμος.
Δεν είναι αποτέλεσμα προγραμματισμού. Δεν έχει σχέση με τη σκέψη. Είναι μια τρύπα κι όλα πρέπει να περάσουν από μέσα. Φεύγω τώρα, πριν έρθει. Όταν έρθει, θα το νιώσω;
Θα πλησιάσει με σήματα; Θα υπάρξει στιγμή αναγνώρισης; Όταν γίνω αυτό, έτσι θα είναι; Απλά χτυπάω τον ίδιο μου τον ώμο; Ποιο είναι το θέμα; Bρίσκεται πάντα εκεί. Συνέχεια. Πάλι. Περιμένει χωρίς πάθος.
Η αναμονή είναι ανθρώπινη. Αυτό το σημείο θέλει να μου δείξει κάτι απάνθρωπο. Θέλει να γονατίσω, να προσευχηθώ, να δω μέσα από την όραση. Θέλει να λειτουργήσω ως γνώση. Θέλει αναγνώριση.
Με θέλει στην κόψη ακριβώς. Σκάβει το λαγούμι του και μπαίνει, εκρήγνυται και ξαναρχίζει. Πληθυντικός. Σημεία. Κύτταρα.