Συμβάν
1973
Το έργο εκτίθεται στη μόνιμη έκθεση
Εγκατάσταση
Γλυπτική εγκατάσταση
Γύψος, ξύλο, μαγνητόφωνο, φωτιστικό
140 x 153 x 100 εκ.
Αγορά 2002 με επιχορήγηση του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών
Aρ. Εισ. 162/02
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ο Δημήτρης Αληθεινός, πειραματιζόμενος με καλλιτεχνικά κινήματα από τη δεκαετία του 1960, επαναδιαπραγματεύεται τη σχέση μεταξύ πραγματικού και αναπαράστασης, τέχνης και ζωής, και δημιουργεί εγκαταστάσεις και δράσεις στον δημόσιο χώρο που εκφράζουν την ιδέα της αντίδρασης και της ανατροπής. Στο Συμβάν χρησιμοποιεί έτοιμα ή κατασκευασμένα από τον ίδιο αντικείμενα, όπως έκαναν και οι γάλλοι Νέοι Ρεαλιστές, για να υποβάλει τον θεατή σε νοητικές διεργασίες και να δημιουργήσει συνειρμούς με το ταραγμένο κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής. Η γυναικεία μορφή, σε εμβρυακή στάση και δεμένη χειροπόδαρα στο πάτωμα, η αναποδογυρισμένη καρέκλα και η λάμπα παραπέμπουν στα βασανιστήρια της δικτατορίας. Από το μαγνητόφωνο, ενώ κανείς θα περίμενε να ακούσει μια ομολογία, που όμως δεν έγινε ποτέ, παράγεται ένα ήχος που επαναλαμβάνεται κυκλικά κάθε φορά που τελειώνει η μπομπίνα και θυμίζει, όπως εξηγεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης, την καρδιά της γυναίκας που χτυπά βασανιστικά. Η διαρκής έρευνα του Αληθεινού για την ανανέωση της πλαστικής γλώσσας συμπυκνώνεται εδώ στην εισαγωγή της τέταρτης διάστασης, του ήχου και της κίνησης, που προκύπτει από τον επαναλαμβανόμενο ήχο της μπομπίνας. Ο τίτλος του έργου αποτελεί ένα λεκτικό παιχνίδι με τη συγκεχυμένη —στην ελληνική εικαστική σκηνή της εποχής εκείνης— έννοια του χάπενινγκ και αναδεικνύει την κριτική διάθεση του καλλιτέχνη απέναντι σε παγιωμένες αντιλήψεις, καλλιτεχνικές πρακτικές ή αισθητικές.
Ανίνα Βαλκανά, κείμενο από τον οδηγό της μόνιμης έκθεσης ENTER EMΣΤ : Συλλογή & Ιστορία, Ένας σύντομος οδηγός, 2020