Flight
2011
Το έργο εκτίθεται στη μόνιμη έκθεση
Ζωγραφική
Λάδι σε λινό
61 × 46 × 3,5 εκ.
Μέρος της Δωρεάς της Συλλογής Δ.Δασκαλόπουλου
Η Tala Madani (1981, Τεχεράνη, Ιράν), κινούμενη σταθερά μεταξύ του άμεσου και του διφορούμενου, συγκεντρώνει στο έργο της μια ευρεία γκάμα εικαστικού λεξιλογίου, με το οποίο αποσκοπεί στην άσκηση κριτικής πάνω στα στερεότυπα για το κοινωνικό φύλο και τη σεξουαλικότητα. Στοχεύει, επίσης, στην αμφισβήτηση μιας σειράς δυτικών ιδεολογικών αντιλήψεων σε σχέση με την οικογένεια, την παιδική ηλικία, ακόμη και τις νόρμες και τους κανόνες της Ιστορίας της Τέχνης. Δεν προτείνει, ωστόσο, ηθικοπλαστικά συμπεράσματα ούτε δείχνει να γνωρίζει την απάντηση στα ερωτήματα που η ίδια θέτει στους θεατές της –αντιθέτως, μοιάζει να μοιράζεται μαζί τους την ίδια αμηχανία. Με χιούμορ και ενσυναίσθηση, φέρνει στο προσκήνιο τη δύναμη της συγκίνησης και διερευνά τις κοινωνικές αναφορές βασικών ανθρώπινων συναισθημάτων, όπως είναι το άγχος, ο θυμός, ο φόβος, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η εξάρτηση, η παράνοια, ο φθόνος, η λαγνεία.
Προσγείωση ή απογείωση; Ανάταση ή καταβύθιση; Ενθουσιασμός ή απελπισία; Cheerleading ή θρήνος; Δημιουργία ή καταστροφή; Όποιο και να είναι το δίπολο που θα επιλέξει κανείς, στο Flight (2011) οι πρωταγωνιστές της Tala Madani επιμένουν να δραματοποιούν τη συνθήκη του μικρόκοσμού τους. Με το γνωστό, καυστικό, χιουμοριστικό και συγχρόνως πικρόχολο ύφος που τη διακρίνει, τους εγκλωβίζει –αθώα και στυγνά την ίδια στιγμή– σε μια αχρονική, αχωρική πραγματικότητα, ισορροπημένα έγχρωμη και ασπρόμαυρη, ζωγραφιστή και καρτουνίστικη. Tο ευρηματικό οπτικό λεξιλόγιό της δείχνει πόσο μπορεί να διαφέρουν οι τρόποι με τους οποίους βιώνεται ο χρόνος. Οι ήρωές της δεν έχουν ειδικά χαρακτηριστικά που να τους ξεχωρίζουν ατομικά. Αποδίδονται σχεδόν αφηρημένα. Ούτε τα κίνητρα πίσω από τις ταυτόχρονες πράξεις τους στα δύο διακριτά επεισόδια της σύνθεσης –βακχική έκσταση και απόγνωση– είναι εύκολο να εντοπιστούν. Βρισκόμαστε, πάντως, στην επικράτεια της ανδρικής κρίσης μέσης ηλικίας.
Η Tala Madani γεννήθηκε στην Τεχεράνη, ενώ ζει και εργάζεται στο Λος Άντζελες. Μετακόμισε στο Όρεγκον των ΗΠΑ σε ηλικία δεκατριών ετών. Το 2004 αποφοίτησε από το Oregon State University με πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες και τις εικαστικές τέχνες και δύο χρόνια αργότερα ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές (MFA) στο Πανεπιστήμιο Yale, με ειδίκευση στη ζωγραφική. Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις περιλαμβάνουν: Biscuits, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Λος Άντζελες (2022), Death Fan, Kunstmuseum Den Haag (KM21), Χάγη (2022), Chit Chat, Start Museum, Σαγκάη (2020), MAM Project 027, Mori Art Museum, Τόκιο (2019/2020), Shit Moms, Vienna Secession, Βιέννη (2019/2020), Oven Light, Portikus, Φρανκφούρτη (2019), First Light, που διοργανώθηκε σε συνεργασία με το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Saint Louis, Mιζούρι και το MIT Visual Arts Center, Κέιμπριτζ, Μασσαχουσέτη (2016), Rip Image, Moderna Museet Malmö & Στοκχόλμη (2013). Ομαδικές εκθέσεις (επιλογή): La Morsure des Termites, Palais de Tokyo, Παρίσι (2023), Ιn First Person Plural, Μουσείο MACRO, Ρώμη (2023), In the Heart of Another Country: The Diasporic Imagination in the Sharjah Art Foundation Collection, Deichtorhallen Αμβούργο (2022/2023), In a Dream You Saw a Way to Survive and You Were Full of Joy, The Contemporary Austin, Τέξας (2022), Anticorps, Palais de Tokyo, Παρίσι (2020), Radical Figures: painting in the New Millennium, Whitechapel Gallery, Λονδίνο (2020), Whitney Biennial, Whitney Museum of American Art, Νέα Υόρκη (2017), The Great Acceleration: Art in the Anthropocene, Μπιενάλε της Ταϊπέι (2014).