Nothing Further Beyond
2021
Το έργο εκτίθεται στη μόνιμη έκθεση
Γλυπτική / Τρισδιάστατο αντικείμενο
Εγκατάσταση
Βιομηχανικό χαλί, μέταλλο και ξύλο
405,13 x 600 εκ. (περίπου)
Αρ. Εισ. 1444/22
Μέσα από το εικαστικό της έργο, η Hera Büyüktaşcıyan (1984, Κωνσταντινούπολη, Τουρκία) ανατρέχει σε πολυτάραχες ιστορίες που έχουν τις ρίζες τους σε εδαφικές διεκδικήσεις, εκτοπισμένους πληθυσμούς και ρήξεις, συχνά με επίκεντρο την ιστορία της ευρύτερης γεωπολιτικής περιοχής της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τις γλυπτικές της εγκαταστάσεις, τις επιτόπιες παρεμβάσεις, τα σχέδια και τις ταινίες της πραγματεύεται έννοιες όπως η απουσία και το μη ορατό για να αφυπνίσει τη μνήμη και να επαναφέρει στο προσκήνιο λησμονημένες αφηγήσεις κοινωνικού και πολιτικού χαρακτήρα. Στο εικαστικό της έργο συναντάμε συχνά αρχειακά ή αρχιτεκτονικά στοιχεία που φέρουν μέσα τους ίχνη εξαφάνισης, με σκοπό να ανακληθεί η μνήμη και να ξαναγραφτεί το παρελθόν.
Το έργο της Hera Büyüktaşcıyan, Nothing Further Beyond (2021), ανιχνεύει τα στρώματα της Ιστορίας που βρίσκονται κάτω από ένα αρχιτεκτονικό λείψανο στην Κωνσταντινούπολη και, συγκεκριμένα, τη θριαμβική Αψίδα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄ που ανεγέρθηκε το 395 μ.Χ. και σήμερα βρίσκεται στην πλατεία Beyazıt. Όπως ανακάλυψε ερευνώντας η Büyüktaşcıyan, τα δακρυόσχημα μοτίβα που κοσμούν τους κίονες του μνημείου στην πραγματικότητα συμβολίζουν το ρόπαλο του Ηρακλή, το οποίο χρησιμοποίησε για να φέρει εις πέρας τους δώδεκα άθλους του. Ο Θεοδόσιος ζήτησε να τοποθετήσουν την αψίδα με τέτοιον τρόπο ώστε να δείχνει προς τις Ηράκλειες Στήλες, οι οποίες, σύμφωνα με τον μύθο, είχαν ανεγερθεί από τον ίδιο τον Ηρακλή στο απώτατο άκρο της Δύσης, για να σηματοδοτήσουν το τέλος του γνωστού κόσμου και να τον προστατεύουν από τα θαλάσσια τέρατα. Σύμφωνα με νεότερους θρύλους, οι Στήλες έφεραν τη λατινική φράση “Non plus ultra” (ελλ. «τίποτα παραπέρα»), οριοθετώντας την επικράτεια του δυτικού πολιτισμού και χαρακτηρίζοντας οτιδήποτε πέρα από εκεί ως «το άλλο». Για τη γλυπτική της εγκατάσταση, η Büyüktaşcıyan χρησιμοποίησε χαλιά που παραπέμπουν σε γεωλογικά στρώματα, για να μιμηθεί τις πολλαπλές αφηγήσεις που υπάρχουν στα ερείπια και οι οποίες κρύβονται μέσα σε κάθε στρώμα.
Η Hera Büyüktaşcıyan γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και αποφοίτησε από το τμήμα Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Μαρμαρά το 2006. Πρόσφατες ατομικές –και δύο ατόμων– εκθέσεις: Resonant Grounds, Centre International d’Art et du Paysage, Βασιβιέρ, Γαλλία (2023), Earthbound Whisperers, Tate St. Ives, Κορνουάλη (2023), Neither on the Ground, nor in the Sky, Institut für Auslandsbeziehungen (ifa) Gallery, Βερολίνο (2019). Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις (επιλογή): A rehearsal on legacy, Contemporary Arts Center Σινσινάτι(2023), All Images Will Disappear, One Day, Μπιενάλε Autostrada, Κοσσυφοπέδιο (2023), Soft and weak like water, 14η Μπιενάλε Gwangju, Γκουαννγκτζού (2023), Enmeshed, Tate Modern, Λονδίνο (2022), Μπιενάλε Matter of Art, Πράγα (2022), Μπιενάλε του Σίδνεϊ (2022), Soft Water Hard Stone, New Museum Triennial, Νέα Υόρκη (2021/2022), What If a Journey..., Μπιενάλε Autostrada, Κοσσυφοπέδιο (2021), Reflections: Contemporary Art of the Middle East and North Africa, The British Museum, Λονδίνο (2021), LB02: Between the Sun and the Moon, Lahore Biennale, Λαχόρη (2020), Every Step in the Right Direction, Singapore Biennale, National Gallery, Σιγκαπούρη (2019/2020), The Shoreline Dilemma, Toronto Biennial of Art, Τορόντο, (2019), Planetary Planning, Dhaka Art Summit, Ντάκα, Μπανγκλαντές (2018). Το 2019 της απονεμήθηκε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Καλλιτέχνη στην Μπιενάλε του Τορόντο.