Λευκός πίνακας
1976
Το έργο εκτίθεται στη μόνιμη έκθεση
Ζωγραφική
Μικτή τεχνική σε καραβόπανο
130 x 130 εκ.
Αγορά 2002 με επιχορήγηση του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών
Aρ. Εισ. 169/02
Κατά τη δεκαετία του 1970 ο Μιχάλης Κατζουράκης κινείται στο πνεύμα του μινιμαλισμού και επικεντρώνει την έρευνά του στη διαμόρφωση ενός προσωπικού λεξιλογίου, με έμφαση στα γεωμετρικά σχήματα και στο χρώμα, το οποίο μάλιστα σε περιπτώσεις όπως ο Λευκός πίνακας δίνει και τον τίτλο του έργου. Μέσω μιας αναλυτικής, κατασκευαστικής διαδικασίας δημιουργεί νέες μορφές, οι οποίες διατηρούν την αυτονομία τους από την εξωτερική πραγματικότητα, αν και πολλές φορές ο καλλιτέχνης αντλεί ερεθίσματα από ποικίλα στοιχεία του δομημένου περιβάλλοντος (τοίχους, χαλάσματα). Ο ρυθμός που προκύπτει από τις ήπιες τονικές αποχρώσεις και τη μεθοδική οργάνωση της ζωγραφικής επιφάνειας, με τις παράλληλες ευθείες που τέμνονται από διαγώνιες και καθέτους, αποτελεί βασικό ζητούμενο του ζωγράφου. Εκτός από την αυστηρή οργάνωση, την περίοδο αυτή ο Κατζουράκης εισάγει την έννοια της επαναληπτικότητας και του πολλαπλού (multiple), σε προφανή διάλογο με τις μινιμαλιστικές σειριακές πρακτικές και τη «ζωγραφική των συστημάτων» (systemic painting) που παρουσίασε ο κριτικός τέχνης Lawrence Alloway στην έκθεση του μουσείου Γκουγκενχάιμ το 1966 στη Νέα Υόρκη.
Ανίνα Βαλκανά, κείμενο από τον οδηγό της μόνιμης έκθεσης ENTER EMΣΤ : Συλλογή & Ιστορία, Ένας σύντομος οδηγός, 2020